გაზაფხულის დამდეგს, სევდა შეპყრობილმა, კარადის კარი გამოვაღე. ბოლო უჯრიდან დროისა და წარსულის მოგონებებით დაძველებული მტვრიანი, ვერცხლისფერი ყუთი გადმოვიღე. ჩემს საწერ მაგიდაზე ყოველგვარი სინდისის ქენჯნის გარეშე მოვისროლე და მეც იქვე, მაგიდის მოპირდაპირე მხარეს, ხის ორნამენტებიან სკამზე ჩამოვჯექი. ღრმად ჩავისუნთქე. ბოლო დროს ყველაფერთან ერთად ეს თვისებაც დამჩემდა - ვსუნთქავ ღრმად, უფრო გახშირებული სუნთქვით, უფრო ხმამაღლა, ვიდრე ადრე. თითქოს ასე ვცდილობ საკუთარი მთლიანობის შენარჩუნებას. ვდგავარ საკუთარ სასოწარკვეთაში, ოთახის ჰაერის თითოეულ წვეთს ვსუნთქავ იმ იმედით, რომ ასე იმ მოგონებებს გავექცევი, წარსულში რომ დავტოვე და სამუდამო დასამარება მივუსაჯე. ყუთში დახეული ფურცლები, წერილები, ფოტოები და ნახატები ალაგია. ვიწყებ მათ ამოლაგებას. ასეთ დროს ფიქრების და სენტიმენტალურობის
მოზღვავებას ვგრძნობ. წარსულთან შეხების პერსპექტივა არასდროს მხიბლავდა, არც ახლა მხიბლავს, მაგრამ ვეხები. ზოგჯერ მგონია, რომ რაღაცას მასწავლის უბრალოდ კარგად არ ვიცი რა უნდა, რას მეუბნება, რადგან მისი ენა ჯერ არ მესმის. არც ის ვიცი, რომელი ზმნა ან მეტაფორა შეესაბამება ირგვლივ დაუფლებულ სიცარიელეს, მაგრამ ჩემში წარსულს წამოდებული ხავსივით გაუდგამს ფესვები.
მშვიდად ვიღებ ყუთიდან შავ ბლოკნოტს, აუჩქარებლად ვფურცლავ. პირველ გვერდზე ლექსის რამდენიმე ხაზს ვკითხულობ. შემდეგი გვერდები კი უფრო სავსეა ნაწერით. ოთახში წამიერად გამეფებულ წყვდიადში გამახსენდა, რომ ლექსებთან ერთად რომანსაც ვწერდი. ათი წლის ასაკიდან მოყოლებული სასწაულად მიყვარდა წერა. კიდევ, ჯადოსნური ამბების გამოგონება, მათში ცხოვრება და ჩემივე გამოგონებულის საკუთარივით განცდა. ბლოკნოტს გვერდით ვდებ, სკამის კიდეებს მიყუდებული, ყუთიდან წერილს ვიღებ. კონვერტს ნერვიულად ვატრიალებ ხელში. ახალი შეგრძნება მეუფლება, სრულიად ახალი შიში, რომელიც იქამდე არასდროს მქონია - აუტოფობია. აბსურდში გახვეულმა კონვერტი გავხსენი. ჩემთვის უკვე კარგად ნაცნობი რამდენიმე სიტყვა წავიკითხე. "...იმედია მალე შევხვდებით..." - ეს უკვე წერილის ბოლოს მინაწერი წარწერაა.
დანარჩენ სიტყვებს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს...
თავს აუქციონზე გაყიდული იაფფასიანი ხელოვნების ნიმუშივით ვგრძნობ. მე ხომ მას ვიცნობდი და ერთ დროს წერილებსაც ვწერდი. რაც იყო, იყო, ჩაიარა მეთქი ვიტყოდი მაგრამ ეს ის დებულებაა, რომლის მართებულობაში ბოლომდე დარწმუნებული არ ვარ. არადა ზუსტად ვიცი, ის ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავდა მანამ, სანამ ჩემი ცხოვრებიდან წავიდოდა და ჩემს დიდი ნაწილსაც თან გაიყოლებდა.
იმ დღის მერე მიჭირს, ადამიანებისთვის მიტოვების პატიება. მიჭირს, მთელი ჩემი არსებით მიჭირს და არასოდეს ვპატიობ მათ. არასოდეს.
საერთოდაც ცოტა სევდიანი ამბავია. სხვა მიტოვებებივით სენტიმენტალური და ბანალური. რაც შეეხება გადაყვარებას და დავიწყებას, მე მგონი, ეგ ძალიან უდარდელი ადამიანების მოგონილია.
მერე რა, რომ მათი წასვლა გულს მიკლავს. მერე რა, რომ ჩემთვის არასდროს არავის უსწავლებია - არსიყვარული და დღემდე არ ვიცი, რანაირად აღარ მიყვარდეს ისინი, ვინც ერთ დღეს სიცოცხლე შემაძლებინეს.
მერე რა, რომ ასეთი ადამიანების არსებობა დამაჯერა ცხოვრებამ.
